Ik loop nu al bijna een week stage bij een wildlife dierenarts in Zuid-Afrika, en heb alweer enorm veel meegemaakt. De dagen staan misschien niet propvol, maar als we dan eindelijk worden opgeroepen, dan is het wel altijd gigantisch vet. We hebben ook genoeg vrije tijd: afgelopen week bezochten we de Ukutula Lodge.
11-09-2018 t/m 14-09-2018
Het werk van een Wildlife Dierenarts
Het werk van een Wildlife dierenarts in Zuid-Afrika is enorm anders dan ik van tevoren had verwacht. Het bestaat voornamelijk (i.i.g. als je niet de dierenarts bent van een groot reserve zoals het Krugerpark) uit verschillende klussen in privé wildlife parken. De drukte verschilt per dag en hangt volledig af van de hoeveelheid aanvragen van lokale farmers. De dierenarts rijdt vervolgens met zijn kleine apotheek en verschillende dartgeweren naar het betreffende park. Meestal zijn het relatief kleine ingrepen zoals vaccinaties of het plaatsen van een collar (tracking systeem).
Verschil met een GD praktijk
Omdat je als Wildlife Vet geen idee hebt hoelang zo’n klus zal duren, kan er meestal maar één klus per dag ingepland worden (bijv: 5 Buffalo’s darten en vaccineren is niet veel werk, maar als je ze niet kan vinden/ze zitten verstopt tussen de bomen, dan kan het nog best wel even duren voordat je ze allemaal te pakken hebt). Als de klus dan op het laatste moment wordt afgezegd (wat nog best vaak gebeurd kan ik je vertellen) dan heb je opeens een dag vrij. In een Gezelschapsdierenpraktijk komen er (vaak) tientallen dieren langs per dag. Patiënt in – snel onderzoek – diagnose – patiënt naar buiten, enz. enz. en dit de hele dag door voor 4 tot 5 dagen in de week. Een groot verschil met een Wildlife Vet dus.
Klantcontact
Maar dit is nog niet eens het grootste verschil. Wat me vooral opviel de laatste dagen is dat het contact met de klanten heel anders is. Als je gevraagd wordt om een klus te doen, dan werk je samen met de farmer om een zo goed mogelijk resultaat te krijgen. De farmers zijn dan ook vaak erg dankbaar als een klus succesvol is afgerond en dan wordt je ook bijna altijd uitgenodigd om wat te komen drinken of eten met de hele groep.
Hiervan een leuk voorbeeld: op 12 september kwamen wij om half 5 aan bij een farmer met een Nyala met een kreupele poot (hij was in een waterpijp gestapt). Voordat we begonnen met het werk kregen we van de farmer 2 drankjes (voor mij een Savannah: mixdrank van speciaal bier en nog wat, en een storm: vodka met grape en lime) en voor onderweg in de auto kregen we ook nog een drankje mee. De farmer vertelde ons: ‘The hands are steadier when you’ve got a bit of alcohol in you’. Heerlijk! Na afloop van de klus werd er natuurlijk ook nog uitgebreid afgesloten met wat drankjes, en de sfeer komt er dan goed in!
Dinsdag: Ukutula Lodge
Zoals je vast al door hebt, is geen dag hetzelfde in het leven van een Wildlife Vet. Afgelopen dinsdag stond er geen klus ingepland en hadden we daarom een dagje vrij. Deze vrije tijd hebben we nuttig besteedt bij de Ukutula Lodge. Dit is een Breeding en Rehabilitation Centre voor leeuwen en andere carnivoren. Zij waren de allereerste in Afrika waarbij kunstmatige inseminatie van leeuwen is gelukt. Het doel hiervan is om een gevarieerdere genenpopulatie voor leeuwen te creëren. Ze hebben een opslag van sperma liggen die de hele wereld overgaat om de genenpool te vergroten. De leeuwen die door kunstmatige inseminatie geboren worden, worden ook uitgezet in parken waardoor de genenpopulatie ook in het wild stabieler wordt.
Achteraf heb ik enorm veel spijt dat ik de Ukutula Lodge heb bezocht. Van te voren heb ik nagevraagd of de lodge inderdaad gefocusd is op het beste welzijn van de dieren. Online kon ik alleen maar positieve ervaringen lezen en zelfs de wildlife dierenarts was positief over de lodge. Ik was me bewust van het concept ‘Canned Hunting’ en wilde daar absoluut niet aan deelnemen. Maar omdat ik met een ethische organisatie was meegegaan om wilde dieren te beschermen, ging ik er vanuit dat de Ukutula Lodge dezelfde standaarden aanhield.
We kregen een tour langs de verschillende verblijven van dieren. Ze hadden sfinxen, hyena’s, cheeta’s en nog veel meer (organisaties die veel verschillende dieren houden is een Red Flag). Er werd ons verteld dat de meeste van deze dieren als baby waren gevonden zonder ouders en die zouden het niet in het wild overleven. Naast de tour mocht je ook de verblijven met de pasgeboren welpjes bezoeken en met ze spelen (zowel tijgerwelpen (die niet eens voorkomen in Afrika!!) als leeuwenwelpen, nog zo’n Red Flag). Als laatste gingen we wandelen met jong-volwassen leeuwen. Volgens de organisatie werden een deel van deze leeuwen later uitgezet.
Ondanks dat ik toendertijd deze ervaring enorm vet heb gevonden, heb ik achteraf enorme spijt van mijn bezoek. Ik heb me verkeerd laten informeren en een vorm van toerisme gepromoot wat niet meer van deze tijd is. Op het moment ben ik volledig tegen elke vorm van ‘wildlife toerisme’ en probeer ik op deze blog duidelijk te maken waarom dit zo belangrijk is.
Sour Wednesday
Op woensdag 12 September was het ‘Sour Wednesday. We hadden namelijk een impala en een Kudu met een ‘sour leg’. Eerst zouden we hiervoor rond 11 uur opgehaald worden, maar zoals ik al had verteld zijn Zuid-Afrikanen niet echt bang om op het laatste moment af te zeggen, en dus werd de Impala afgezegd en werden we plotseling pas 4 uur opgehaald. Wachten dus. Dagje aan het zwembad liggen, puzzelen, lezen. Jammer van de klus, maar het had erger gekund.
Eenmaal op de boerderij, en na de vele drankjes, vertrokken we om onze manke Kudu te zoeken. Het dier heeft een relatief smalle poot, en wanneer waterleidingen worden vervangen kunnen resten wel eens achterblijven. Kudu’s genieten enorm van dit soort pijpen en lopen daar nog relatief vaak in. We hebben de pijp moeten wegsnijden, wat anti-inflammatoire middelen gegeven en antibiotica. En weer een klus klaar.
Donderdag: Nyala
Op donderdag 13 september hadden we weer een andere patiënt. Het ging om een Nyala met een enorm groot abces boven zijn linker achterpoot. We hebben hem gedard en het abces opengesneden. Het zat geheel vol met pus, wat we hebben gedraineerd en daarna uitgespoeld. Daarna hebben we het abces bespoten met antibacteriële spray. En dit binnen een kwartiertje. Efficiënt werk is alles hier!
Vrijdag: Axis Deer
Op vrijdag 14 september hadden we wel een heel bijzondere klus. We moesten 5 Axis Deer darten en verplaatsen. Dit klinkt niet heel spannend, maar er zijn verschillende dingen die je over deze dieren moet weten: (1) Geen enkele Zuid-Afrikaan had tot zover een Axis Deer gedard, omdat het géén Zuid-Afrikaanse herten zijn, maar Indische, (2) Axis Deers gaan éénorm slecht onder Anaesthesia (snelle hypothermie en allemaal van dat soort shit, de makkelijkste manier om zo’n dier te doden is hem darten) en (3) ze kunnen nog verdomd ver rennen als je ze éénmaal gedard hebt, wat dus niet een prettige combinatie is.
Dus, Axis Deers darten. Om dit te doen moesten we eerst 2 uur rijden naar een Miljonair die deze dieren voor de lol hield. We vertrokken 7 uur ’s ochtends. Echter, dankzij de ochtendspits + een motorrijder die op de snelweg dood was gereden verliep de tocht niet al te voorspoedig. Rond kwart over 11 kwamen we pas aan op locatie. Vanuit alle hoeken waar je maar kon bedenken kwamen honden op je af rennen. Twee Deense Dogs, een paar vuilnisbakjes, een herderspup, een soort van chihuahua pup kruizing, een kat, een meerkat. Je begrijpt het beeld vast wel. In de hoeken van de boerderij stonden grote verblijven met wilde dieren. Drie hyena’s, struisvogels, bepaalde katachtigen. Toen we binnenkwamen kwam de eigenaar aanlopen met een bruine baby hyena van 3 dagen oud. Het beeld was compleet. Ik heb werkelijk geen idee waarom hij al deze dieren in zijn achtertuin had zitten, maar het was indrukwekkend om te zien.
Al snel vertrokken we met de auto richting een ander deel van zijn grond waar de Axis Deers verbleven. En toen begon onze Quest: Dier darten – als een gek het dier volgen – als hij neervalt direct wakker maken – in de auto leggen – RACEN (And please, for god sakes, keep the animal down on the ears students!) – in de transportwagen. GO GO GO. En dit bij 5 dieren. Ze hebben het allemaal overleefd thank god!
Een spontane actie
Om half 2 was de klus klaar en vertrokken wij met mééga honger weer richting huis. Onderweg kwam er opeens een spontaan idee: we reden langs een Zuid-Afrikaans pretpark met de ‘Tower of Terror’ (dit is eigenlijk de Baron van de Efteling maar dan nóg wat heftiger). We stopte hier voor een spontaan pretpark avontuur, maar eerst moesten we nog wat eten. Kwart voor 3 zaten we, en ja Zuid-Afrikanen zijn niet zo van de tijd en rond half 4 hadden we eindelijk onze lunch (bedenk wel, ik had half 7 in de ochtend voor het laatst iets op). En lékker dat het was. Om nom nom. Na het eten liepen we naar de kaartverkoop van het pretpark, om erachter te komen dat om 4 uur de kaartverkoop stopte en we het park niet meer in mochten (het was 5 over 4 toen). Best wel teleurgesteld stapte we in de auto om in de grootste avondspits terror éver te belanden. We waren half 8 thuis. En zo draagt de les van vandaag: spontaniteit wordt niet altijd beloond.
Meer persoonlijke verhalen over mijn persoonlijke avonturen? Lees dan hier verder. Ik heb stage gelopen voor mijn studie diergeneeskunde bij Vets And Wildlife met Wildlife Dierenarts James Roxburg.
2 comments
geweldig Bauk!!
erg leuk om te lezen
eigenlijk ook best wel jaloers
pap
Waarom “ walking with lions” wat is er mis met zwemmen met dolfijnen… ook leuk