10-03-2019. Een oneindigheid aan Stoepa’s, tempels, monniken en pelgrims. Dat is een goede beschrijving van de culturele hoofdstad van Anuradhapura. Samen met onze chauffeur Lucien bezochten we alle hoogtepunten van deze geweldige stad.
Op naar Anuradhapura!
Op zaterdag 10 Maart was het alweer tijd om de Wilpattu Tree House te verlaten. Het plan was om direct na het ontbijt te vertrekken richting Anuradhapura, de culturele hoofdstad van Sri Lanka. Deze stad ligt maar 40 minuten rijden van het Wilpattu Nationaal Park. Vandaag zullen we, op z’n Nederlands gezegd, ff een dagje cultuursnuiven. De dag begon met een uitgebreid ontbijt: een paar hartige wraps/pannenkoeken met verschillende sausjes en curry’s, een echte Sri Lankaanse omelet en zoetige pannenkoekjes met kokos en honing. Ondanks het feit dat ik gewend ben licht te ontbijten, ging alles er goed in. Je zou het niet denken: maar curry als ontbijt kan best lekker zijn!
Helemaal volgeladen en met een ploffende buik stapte we om 9 uur in de auto. Binnen de kortste keren kwamen de eerste stupa’s in beeld. We dropte onze spullen bij ons nieuwe hotel: de Sanctuary of Tissawewa, en reden daarna gelijk door om de stad te verkennen. Anuradhapura is letterlijk níks wat je van een stad verwacht. Het ligt verspreidt over een enorm groot gebied, met daartussen talloze wegen in het groen. Je rijdt als het waren tussen de palmbomen totdat je weer een nieuw bijzonder gebouw plotseling ziet verschijnen. Bij de tempels en gebouwen gelden verschillende regels: alle schoenen moeten uit, knieën én schouders moeten bedekt zijn, je mag niet je rug keren naar een Boeddhabeeld om een foto mee te maken (selfie) alhoewel je wel een foto mag maken kijkend naar de Boeddha. Vanwege het bloten voeten probleem is het slim om sokken mee te nemen zodat je voeten er niet afbranden (wat met de eigenwijze Sander gebeurden toen hij niet naar dochterlief wilde luisteren).
Cultuur snuiven in Anuradhapura
Eerste stop: de heilige Isurumuni Raja Maha Viharaya. Deze mooie rotstempel uit 307-206 vóór Christus is gebouwd om een schattig vijvertje heen. In de tempel zijn verscheidene muurschilderingen, Boeddhabeelden en uitgehakte beelden te zien. Wij zijn natuurlijk de rots opgeklommen, en daar was een mooi uitzicht te zien van de stad. Ook was er een kleine Stupa met verscheidene Boeddhabeelden te zien.
Voor de geïnteresseerden: de stoepa en Dagoba’s verspreidt over Anuradhapura zijn niet hol. Het zijn bollen gevuld met aarde en worden gebouwd ter ere van een koning of Boeddha. Men gelooft dat in de Stoepa of Dagoba schatten liggen ter ere van de koning. Het is dus niet zoals een kerk waar je daadwerkelijk naar binnen kan, maar gewoon een gigantische grote heilige bol.
Na het bezoek aan Isurumuni reden we nog langs verscheidene tempels, stupa’s en Dagoba’s waaronder de Ruwanweli Seya en de Thuparama-dagoba. Ruwanweli is versierd met 344 olifantenhoofden ter ere van de keizer die 140 jaar voor Christus oorlog voerde op de rug van een gigantische olifant. De Thuparama-dagoba is de oudste Dagoba van Sri Lanka uit het jaar 300 voor Christus. Als laatste hebben we de Sri Maha Bodi (heilige bo-boom) met de Loha Prasada (koperen paleis). Op deze heilige plek voelde ik me het meest toerist, en wij waren op dat moment ook één van de enige die niet volledig in wit was gekomen (naast de monniken die oranje dragen). De heilige bo-boom werd 2000 jaar geleden geschonken door een Indische koning en wordt beschouwd als de oudste boom op het eiland. Er wordt geloofd dat de heilige bo-boom niet kan sterven en voor eeuwig zal leven. Pelgrims over de hele wereld kwamen geschenken brengen op deze heilige plaats.
Mihinthale
Omdat we wat tijd over hadden, besloten we ons schema een beetje om te gooien en het programma van de dag erna nog op zaterdag te doen: het bezoeken van de Mihinthale Rajamaha Viharaya. Hier staat een heilige stupa, een monnikenhuis, verschillende Boeddhabeelden en Dagoba’s allemaal bij elkaar. Zo’n 250 jaar vóór Christus heeft op deze plek de koning van Sri Lanka zich bekeerd tot het Boeddhisme. De tempel Mihinthale wordt dus beschouwd als de geboorteplek van het Boeddhisme in Sri Lanka. Honderden pelgrims over de hele wereld komen naar deze plek om Boeddha te eren. De heiligste plek ligt bovenaan een steil trappentorentje die je moet beklimmen. De rijen met monniken en pelgrims (nauwelijks toeristen) waren enorm en we hebben zeker een uur gedaan om bovenop de top te komen. Hier hebben we tussen de zingende monniken en pelgrims de zonsondergang bekeken. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt. In het pikkedonker klommen we samen met de monniken terug naar beneden en was het heilige moment voorbij.
Meer lezen over mijn avonturen? Lees ook over mijn avonturen in Wilpattu!
